Tadź Mahal przez wiele osób jest uważana za najpiękniejszą budowlę na całym świecie. Patrząc na lśniący w słońcu biały marmur mauzoleum trudno nie zgodzić się z tym stwierdzeniem. Przede wszystkim jednak za Tadź Mahal kryje się opowieść o miłości, cierpieniu i niesamowitym oddaniu, która niezmiennie wzrusza turystów ze wszystkich krajów.
Historia
Książę Churram był trzeci w kolejce do tronu, lecz sprzyjający mu los sprawił, że jego dwóch starszych braci zmarło. Pewnego razu Churram spotkał 14-letnią bratanicę żony swojego ojca i zakochał się w niej do szaleństwa. Książę poślubił swoją wybrankę 5 lat później, ponieważ czekał na odpowiednią datę astrologiczną. Jakiś czas później Charrum został cesarzem Szahdżahanem a jego żona cesarzową Mumtaz Mahal.
Mimo wielkiej miłości, bezgranicznego zaufania i oddania los odwrócił dobre karty tej cesarskiej pary. Mumtaz zmarła, wydając na świat 14 dziecko. Ponoć, gdy cesarz Szahdżahan usłyszał o śmierci swej żony, posiwiał i przygarbił się z żalu i tęsknoty. Zarządził dwuletnią żałobę w kraju. Jego jedynym pragnieniem było zbudowanie dla ukochanej najpiękniejszego grobowca na świecie.
Budowa i wygląd
Budowa ogromnego grobowca trwała od 1632 do 1654 (22 lata). Przez cały ten czas ciało cesarzowej Mumtaz spoczywało w złotej trumnie. Biały marmur użyty do budowy był sprowadzany z miejsca odległego nawet o 3
00 kilometrów. Kamienie szlachetne były poszukiwane za granicami kraju. Wszystko musiało być jak najlepszej jakości, żeby należycie oddać cześć Mumtaz. Do ogrodu, w którym znajduje się Tadź Mahal, wchodzi się przez bramę z czerwonego piaskowca. Na budynku znajdują się wersety z Koranu wyrzeźbione z czarnego marmuru.
Gnany obsesją cesarz nie dostrzegł złej sytuacji w kraju. Skarbiec z roku na rok ubożał, a jego synowie zaczęli walczyć o przyszły tron. Po śmierci cesarz Szahdżahan spoczął u boku ukochanej żony Mumtaz Mahal, gdzie są razem do dziś.
Tymczasem Tadź Mahal zostawiono bez opieki. Kamienie szlachetne, perły i inne skarby z wnętrza zostały rozkradzione. Ogród zarósł i całość przedstawiała żałosny widok. Władze kolonii brytyjskiej planowały nawet rozebrać budowlę i sprzedać marmur. Całe szczęście pomysł ten zarzucono. W 1900 roku zapadła decyzja o odrestaurowaniu mauzoleum z białego marmuru.
Tadź Mahal obecnie
Tadź Mahal jest obecnie znakiem rozpoznawczym Indii. W związku z zanieczyszczeniem powietrza i ciemnieniem drogocennego marmuru użytego do budowy zakazano otwierać zakładów przemysłowych w okolicy 50 kilometrów od mauzoleum. W 2004 roku obchodzono 350-lecie ukończenia budowli, a 7 lipca 2007 obiekt trafił na listę nowych siedmiu cudów świata.