Każdy, kto marzy o przygodzie jak z bajki, powinien udać się na zwiedzanie Alhambry w Hiszpanii. W mgnieniu oka można się przenieść do opowieści z księgi „Tysiąca i jednej nocy”. Od 1984 roku budowla jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, co zapewniło jej poczytne miejsce wśród innych zabytków architektonicznych w Hiszpanii. Dzisiaj Alhambra jest najczęściej odwiedzanym zabytkiem w tej części Europy.
Historia
Historia Alhambry wiąże się z muzułmanami, którzy byli obecni na tych terenach od podboju Hiszpanii w VIII wieku n.e. Nazwa Alhambra nawiązuje do czerwonego koloru gliny użytej podczas wznoszenia fortyfikacji. Na początku ściany budynku były bielone, lecz obecnie mają czerwonawy odcień.
Pierwsza wzmianka na temat Alhambry dotyczy miejsca, w którym schronili się Arabowie po jednej z przegranych bitew. Był to podobno mały, czerwony zamek w Granadzie. Aż do XI wieku nikt nie
przejmował się tą zapomnianą budowlą. Do czasu, kiedy wielki wezyr Samuel ibn Nagrela nie podjął decyzji o jej renowacji i odbudowie.
W 1238 roku Abdallah ibn al-Ahmar wspiął się na miejsce zwane Alhambra i położył fundamenty pod przyszły zamek. Projekt zawierał plany sześciu pałaców, dwóch wież i mnóstwa łaźni. W czasie rządów dynastii Nasrid Alhambra została zamieniona w miasto z własnym systemem irygacyjnym oraz ogrodami. Pałac został odebrany w 1492 roku ostatniemu sułtanowi z dynastii Nasrid – Muhammadowi XII – przez siły króla Ferdynanda II Aragońskiego i jego żonę królową Izabelę I Kastylijską.
Dekoracje w Alhambrze pochodzą z ostatniego złotego okresu sztuki andaluzyjskiej w Granadzie. W ornamentach widać wpływy sztuki bizantyjskiej. Kolumny i mukarnasy (ornamenty stalaktytowe) są ozdobione arabeskami i kaligrafią.